Kontynuacja poczynań polskiej pisarki, podobała mi się mniej niż jej początki, co muszę przyznać z lekką niechęcią. Powiem szczerzę, iż oczekiwałam trochę więcej po dobrze zapowiadającej się historii. Wciąż jednak książka zyskuje pod względem oryginalności fabularnej, gdyż cały czas jest jedyną opowieścią, jaką przeczytałam, gdzie akcja toczy się w dwóch światach - realnym jak i stworzonym przez grę.

Druga część serii przedstawia nam nową, ulepszoną grę w świecie Work a Dream - Tytan. Bardziej dopracowaną, brutalną, okrutną, wciągającą od poprzedniej. Nie służy to zbyt dobrej opinii dla bezpieczeństwa graczy, odczuwanie fizycznego, jak i psychicznego bólu jest alternatywą dla realnego świata, ale również odczuwanie przyjemności cielesnych stają się plagą tej gry. Ludzie zaczynają grać w nią tylko dla tego, aby poczuć jak to jest kogoś zabić lub poznać doznania, jakich w życiu jeszcze nie zaznali.

Wykreowany wirtualny świat musiał zająć sporo czasu, gdyż muszę przyznać, iż jest dopracowany i nie można znaleźć w nim ani jednej luki, która zniszczyłaby całość. Autorka poświęciła temu zagadnieniu bardzo dużo uwagi, co przekładało się na jakość książki.

Brakowało mi jednak, opisu emocji, jakie miałam w pierwszej części. Pani Warda przedstawiła głównie jeden wątek, opisując świat realny - sprawę strzelaniny w warszawskiej szkole i powiązanie z nią Janka.
Uczucie jakie stworzyło się między Astrid a Ian'em w początkowej historii było wyjątkowe, teraz stało się dość platoniczne. Zauważyłam schematy, w które powoli wkraczali bohaterowie, przez co główna bohaterka zaczynała mnie irytować.

Z początku dość wolno tocząca się fabuła, z każdym rozdziałem nabierała tempa. Co skutkowało coraz większym wciągnięciem się w historię. Często bywało tak, że nie byłam w stanie odłożyć książki, gdyż chciałam dowiedzieć się co będzie dalej.

Mimo tego, że seria nie jest idealna, uważam, że warto wspierać Naszych Polskich pisarzy i czytać ich twórczość. Powinna przypaść do gustu miłośnikom gier!

"Całe lata patrzę, jak wy, dzieciaki, zmieniacie się, kiedy brakuje wam bezpieczeństwa i miłości. Patrzę na to i nic nie mogę poradzić, ponieważ świat wcale nie jest dobrym miejscem, ale nie macie innego." ~ 5 sekund do iO

Nie spodziewałam się niczego wyjątkowego sięgając po tę historię. Podeszłam do niej w sposób luźny, bez większych oczekiwań. Po prostu przyjęłam, iż jest to książka skierowana do nastolatek, których marzeniem jest idealny pierwszy pocałunek, perfekcyjny pierwszy związek i chłopak bad boy lub zupełne jego przeciwieństwo, czyli książę z bajki. 

Przyjmując tę opowieść w ten sposób uzyskałam o wiele więcej przyjemności z jej czytania niż jeśli myślałabym o niej w kategoriach tytułu dla dorosłych, dojrzałych osób, które początkowe miłości mają już spory kawałek czasu za sobą. 

Była to dla mnie lekka, przyjemna i niezobowiązująca lektura. Idealna na wakacyjny czas, gorącą temperaturę. NAJLEPIEJ PODAWAĆ Z HERBATĄ OWOCOWĄ Z LODEM I SŁOMKĄ. 

Bardzo podoba mi się, iż autorka obaliła stereotyp o przyjaźni damsko-męskiej, która dla większej części społeczeństwa jest po prostu nieprawdziwa, niemożliwa, niewyobrażalna. Relacja między Elle i Lee pokazuje, iż można być różnej płci i mówić sobie o wszystkim... No prawie o wszystkim...

Młoda autorka pokazała, że potrafi pisać w sposób przejrzysty, czysty, bez błędów logicznych, stylistycznych, ale również z poczuciem humoru i z emocjami, jakie towarzyszą głównym bohaterom. Nie są to jedynie typowe odczucia jak miłość, przyjaźń, śmiech, radość, płacz, smutek, ale również innego rodzaju wrażliwości. 

Uważam, że "The kissing booth" jest dobrym scenariuszem do dalszego szkolenia swoich umiejętności pisarskich. Czego tu się innego spodziewać skoro doczekała się swojej ekranizacji wykonanej przez Netflix. Musi mieć potencjał, skoro książka jak i film odnoszą sukces jeśli chodzi o popularność. 

Jeśli chodzi o samych bohaterów to muszę przyznać, iż Elle bywała czasem dość irytująca, co jednak było dość słodkie na swój sposób. Lee, uroczy przyjaciel, który zawsze będzie po twojej stronie, bo kocha cię najmocniej na świecie. Noah, nieprzewidywalny, przystojny podrywacz, nieprzejmujący się swoją opinią w szkole, zawsze dążący do celu. Postacie stworzone są na różnych płaszczyznach. Może i są oni typowi, schematyczni, ale również inni na swój sposób. 

Co cenię w tej książce najbardziej - oprócz lekkości z jaką została napisana - to brak trójkąta miłosnego, który swego czasu występował we wszystkich lekturach dla młodzieży czy dla dorosłych. Mam nadzieje, że już większością utworów ten motyw znudził się i zastąpią go czymś innym, lepszym. 

Jest to trzeci tom z tej serii, dlatego jeśli nie czytaliście jej początku zapraszam na recenzję pierwszej części ---> "Slammed/Pułapka Uczuć" lub jeśli poznaliście już Will i Lake to przeczytajcie drugą ----> "Point of retreat/Nieprzekraczalna granica"

Muszę przyznać, że po przeczytaniu całej tej serii widzę dokładnie, iż okładki bardzo dużo zdradzają. Z jednej strony może to nastawiać pozytywnie do historii głównych bohaterów, ale jeśli ktoś nie lubi, gdy ujawnia mu się pewne wydarzenia z książek to mogą one zacząć odpychać nowych czytelników. 

Mi osobiście one nie przeszkadzają, bo i tak spodziewam się happy endów w praktycznie wszystkich książkach, które czytam, w tym przypadku też tak było, więc nie przeszkadzały mi zdradzające lekko fabułę okładki tego cyklu. 

Colleen Hoover tym razem również mnie nie rozczarowała, jestem zakochana w stylu jej pisania tak samo jak przedtem. Czuję, że nic nigdy nie spowoduje tego, że przestanę czytać książki tej Pani. To jak układa słowa, sprawia, że chcę czytać więcej i więcej, aż wreszcie dochodzę do momentu, w którym kończą mi się kartki książki i nie mam czego czytać. Wtedy mogę jedynie czekać na kolejną historię, która wyjdzie spod jej ręki. 

Pomimo swojej przewidywalności muszę przyznać, że "This Girl" zaskoczyła mnie pod jednym względem, pod względem wątku Gavina i Eddie. Nigdy bym na to nie wpadła, byłam można powiedzieć zaskoczona w równym stopniu, jeśli nie bardziej, niż Layken. Nie wiem jak autorka tego dokonała, ale nawet przez chwilę nie pomyślałam o takim biegu zdarzeń jaki stworzyła Colleen w tej książce. 

Jeśli miałabym wybrać najlepszy tom, to zdecydowanie byłby to właśnie ten trzeci, zawierający praktycznie całą historię z życia głównych bohaterów. "This Girl" w zakończeniu utworu zyskało zupełnie inne znaczenie, niżbyśmy wszyscy przypuszczali.

Wreszcie dostałam to, czego chciałam. W pierwszej części perspektywa Lake, w drugiej Willa, a w trzeciej? Prawda jest taka, że prowadzona z punktu widzenia chłopaka, ale wracamy wspomnieniami do wydarzeń z poprzednich tomów. Dowiadujemy się o uczuciach Willa, które żywił do głównej bohaterki podczas wydarzeń z "Slammed",  co przyznam w początkowym stadium czytania lektury niezmiernie mnie wkurzało, gdyż czytałam tę serię tom po tomie i wszystko z niej pamiętałam. Dopiero po pewnym czasie doceniłam to, co stworzyła autorka, to , że dała nam możliwość poznania całej historii z punktu widzenia obu stron, obu płci.

Dlatego uważam, że nie jest to jedynie książka dla kobiet, ale również dla chłopców, mężczyzn, którzy pragną w jakiś sposób zaskoczyć dziewczynę, narzeczoną, żonę, ale również dla ojców i matek, którzy pragną jakoś poradzić sobie z dorastającymi dziećmi. Ale jest to przede wszystkim seria dla osób chorych, które posiadają dzieci. Ta książka uczy jak poradzić sobie z taką sytuacją i daje rady jak postąpić najwłaściwiej. 

Cała seria ma w sobie wiele wartości edukacyjnych, przez samą poezję, która przeplata się w niej przez wszystkie tomy, która jest nieodzownym elementem życia głównych bohaterów. Wiersze napisane w tych książkach pokazują różne życia ludzi, którzy mogą istnieć naprawdę. Mogą to być nasi bliscy, sąsiedzi, a może jedynie znajomi, ale z każdym wierszem jesteśmy w stanie połączyć jakąś osobę i to jest niesamowite. 

Sama kiedyś coś pisałam, a że jest to książka z poezją w środku to stwierdziłam, że się nią z Wami trochę podzielę.

"Mam takie jedno marzenie,
Które pozwala mi unosić się po niebie.
Wystarczy, że zamknę oczy, 
I świat znowu mnie zauroczy.
Pragnę Cię spotkać w tym roku raz jeszcze, 
Choć pewnie się w twój grafik już nie zmieszczę.
Będę próbować, bo mam odwagę,
Dawno jej nie było, więc biorę na miarę.
Akademik już mi nie przeszkadza,
Gdy się woda w wino przeradza.
Mogen Davida butelka,
To dla niektórych udręka,
Ja będę się delektować,
Gdy go będę z tobą smakować."

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Redakcji Papierowy Pies:

Jeśli czytaliście moją recenzję pierwszego tomu tej serii to doskonale wiecie, jak bardzo byłam zachwycona początkiem tej serii. Mając ocenić drugą część... muszę przyznać, że jestem w niej tak samo zakochana jak wcześniej.

Pomimo, iż trudno było mi się z początku wciągnąć w książkę, to w zakończeniu przebrnęłam przez treść tak szybko, że nawet nie wiedziałam, w którym momencie skończyły mi się kartki. Uwielbiam takie momenty!

Muszę przyznać, że czułam się bardzo poirytowana sposobem, w jaki tę jak i poprzednią część zakończyła autorka, gdyż od razu ma się ochotę sięgnąć po kolejny tom, a to niestety nie jest możliwe, bo premiera następnego biegu zdarzeń dopiero we wrześniu.

Sądzę, że wielu z Was przyzna mi rację co do takiego typu zakończeń, iż autorzy powinni ponosić srogie kary za stworzenie czegoś takiego!

Pomimo oczywistego biegu zdarzeń, muszę przyznać, że z ogromną przyjemnością i lekkością czyta mi się tę całą serię, którą będę chciała dokończyć. 

Jest to lektura skierowana do młodszych czytelników, ale trafiła do mojego serca i odnalazła w nim swoje miejsce. Lekkość z jaką została stworzona umożliwia szybkie przeczytanie książki, spędzając przy niej bardzo miłe chwile, pełne uśmiechu, humoru, ale również problemów dorastających nastolatek, a może w kolejnych częścią poważniejszych kłopotów. które rozszerzą się na większą skalę niż jedynie pałac. 

Jeszcze bardziej, jeśli to możliwe, polubiłam główną bohaterkę, jak i jej współlokatorkę, które mimo rywalizacji pozwoliły sobie poznać siebie nawzajem i zaufały sobie. Na szczęście nie zakochały się w tym samym z młodzieńców, co odrobinę ułatwia sprawę. 

Kandydatki wciąż obstawiają, który z chłopaków mógłby być księciem, ja już mam swój typ, którego raczej będę trzymała się już do końca tej serii. Mam nadzieję, iż moja intuicja mnie nie myli. 

Na początku "Królestwa z jedwabiu"  występują delikatne przypomnienia wydarzeń z poprzedniego tomu, co pozwala na to, aby zachować ciągłość fabuły i zapobiega zagubieniu się czytelnika w dużej ilości występujących bohaterów. 

Pani Fast stworzyła wiele zróżnicowanych twarzy ludzi, do których większość z nas potrafiłaby przyporządkować osoby z własnego, realnego świata, co daje książce charakter bardziej rzeczywisty.

Królestwo, w którym żyją bohaterowie serii "Royal", jest alternatywą przyszłości. Nie wiem czy jej dożyję, ale przyznam szczerze, iż chyba obawiałabym się żyć w takim świecie. Zamkniętym od całej rzeczywistości.  

Zachęcam do przeczytania tej serii wszystkich, którzy potrzebują oderwania od trudnej codzienności, którzy mają dość szarej rzeczywistości i potrzebują trochę bajki w swoim życiu. którzy chcą przeczytać coś lekkiego, niezobowiązującego, którzy chcą choć przez chwilę pożyć życiem kogoś innego, niż swoim samym.

Jest to drugi tom, dlatego jeśli jeszcze nie poznaliście Lake i Willa to serdecznie zapraszam Was na recenzję pierwszej części ---> "Slammed/Pułapka Uczuć"

"Czasami dwoje ludzi musi się rozstać, by zdać sobie sprawę z tego, jak bardzo siebie potrzebują." ~ Point of retreat

Kolejna historia autorki Colleen Hoover, powinnam raczej napisać kolejna fenomenalna historia autorki Colleen Hoover. Lekkość z jaką pisze ta Pani skradła już wiele serc, zresztą nic dziwnego. Sposób w jaki stworzyła wszystkie swoje książki ujmuje wszystko, czego się boimy, wszystko co kochamy, ale również wszystko, co czujemy. Dzięki temu książki tej autorki są rzeczywiste dla wielu z nas. Nie zdziwię się jeśli kiedyś pomylę własną rzeczywistość ze światem stworzonym przez tę Panią.

Ponowne spotkanie z Lake i Willem spowodowało, że nie mogłam oderwać się od ich życia. Śmiałam się z nimi, cieszyłam się razem z nimi, ale również płakałam i cierpiałam razem z nimi. Przeżywałam to, co oni jakby byli mi niezmiernie bliscy, jakby byli moimi przyjaciółmi już od lat, jakby ja sama mieszkała na tej samej ulicy co oni, w sąsiednim domu. 

Bardzo podobały mi się wstawki, które zostały umieszczone na początkach rozdziałów. W pierwszej części były to cytaty z piosenek, a w tym przypadku były to fragmenty z można by przypuszczać pamiętnika Willa. 

Cieszę się, że zamiana ról miała tutaj miejsce, bo przez to, że w pierwszej części fabułę tworzyła Lake nie wiedzieliśmy co dzieje się wtedy w głowie Willa, teraz "Point of retreat" jest prowadzone z perspektywy Willa i brakuje trochę punktu widzenia Lake. Zawsze jakiś niedosyt musi być, nigdy nic nie jest idealne.

Ciągnący się wątek młodszych braci, którzy za wszelką cenę chcą spędzać ze sobą jak najwięcej czasu i stać się prawdziwymi braćmi ściska za serce i rozgrzewa nasze uczucia do granic możliwości. Pokazanie jak łatwo dzieci potrafią poznawać nowe osoby jest tak beztroskie, iż człowiek dorosły nie raz, podczas czytania tej opowieści, chciałby ponownie stać się dzieckiem i żyć bez zmartwień. 

Bardzo ucieszył mnie również fakt, iż został rozwinięty wątek przyjaciół głównych bohaterów, czyli Eddie i Gavina. Od pierwszej części byłam ciekawa jak potoczy się ich życie w dwójkę... W "Point of retreat" dowiadujemy się o nich trochę więcej i możemy śledzić również rozwój ich związku. 

Można by powiedzieć, że ta cała seria przestała mieć jeden główny wątek, którym mogliby być Will i Lake, a właśnie, że jest zlepkiem kilku wątków pobocznych, które wspólnie tworzą spójną całość, gdzie tylko wszystkie razem dają jakiś sens. 

Czytając tę lekturę uświadomiłam sobie, jak wiele rzeczy w naszym życiu może mieć metaforyczne znaczenie. Nawet to co mamy na sobie na pierwszej randce może być później zupełnie inaczej odebrane niż jako zwykłe ubranie. Zawsze będzie odbierane jako ubranie z pierwszej randki. Może się kojarzyć dobrze lub wręcz przeciwnie. 

Ucieszyłam się, że historia Willa i Lake uspokoiła się trochę po wydarzeniach z poprzedniej części, ale czułam, że nie może być zbyt kolorowo. 

Pomimo tego, że domyślałam się, że pojawienie się byłej dziewczyny Willa nie będzie obojętne dla związku głównych bohaterów, to wcale nie wydało mi się to być jakoś bardzo typowe, wręcz przeciwnie. Szukałam w tym czegoś więcej, jakiegoś ukrytego sensu, które mogłoby zdobyć nowe znaczenie dla lektury. 

Na zakończenie mogę tylko dodać, że nie mogę doczekać się końcówki historii tej całej czwórki zwariowanych i tak bardzo kochających się ludzi. Choć happy end jest dla mnie oczywisty, to czuję jeszcze kilka drobnych sprzeczek, które mogą pojawić się w ostatnim tomie tej serii.
Zazdroszczę wszystkim, którzy jeszcze nie poznali historii Lake i Willa, uwierzcie mi jesteście szczęściarzami, że macie to jeszcze przed sobą. Mam nadzieję, że uda mi się wrócić do ich historii nie raz, nie dwa, a wiele razy.

"Czasami w życiu zdarzają się rzeczy, których nie planujemy. Wszystko, co możesz teraz zrobić, to pogodzić się z tym i zacząć układać nowy plan." ~ Point of retreat

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Redakcji Papierowy Pies:

Mogłabym tu dodać jeszcze więcej tytułów, które są w mojej kolekcji, a wciąż czekają na moment, w którym je przeczytam. Dajcie mi znać czy jesteście zainteresowani filmem, który mogłabym nakręcić na YT, w którym pokazałabym Wam swoje książki i powiedziała, ile z nich jeszcze nie zostały przeczytane. ;) 

Z przykrością muszę przyznać, że jestem chyba jedyną osobą, której zakończenie tej serii nie przypadło do gustu. Wpływ na to mogło mieć to, iż już drugim tomem tej serii czułam się rozczarowana. 

Zabranie się za czytanie finałowej części zajęło mi trochę czasu. Musiałam walczyć sama ze sobą, aby przysiąść i zacząć czytać, dawno już tak nie miałam... Dziwne uczucie. 

Pod pewnymi względami książka jednak przypadła mi do gustu. Główna bohaterka, której imienia nigdy nie nauczę się pisać, pokazała coś więcej niż w poprzednich tomach, można by powiedzieć, iż ukazała samą siebie, w różnych wcieleniach. Walczyła dla ludzi, których kocha, ale w "Milionie światów z Tobą" walczyła również dla siebie. I to chyba podobało mi się najbardziej, iż bohaterka musiała zawalczyć o własne życie, bo w każdym wymiarze było ono zagrożone. 

Spodobał mi się też nieoczywisty motyw z atakiem na główną bohaterkę, która sama poznała uczucie zamknięcia we własnej osobie. To nie może być nic przyjemnego. 

Zastanawiam się, jakie to uczucie walczyć samemu ze sobą. To musi być frustrujące. Nigdy nie chciałabym tego dostąpić. 

Polubiłam również Theo, którego w tej części było więcej pod względem pokazywania jaki on naprawdę jest. Lubię fragmenty, w których mam możliwość poznania bohaterów troszeczkę bliżej. Pozwala to na większe przeżywanie książki jak i umila czytanie. 

Muszę jednak z przykrością stwierdzić, że nie wciągnęłam się w tę historię. Bardzo mi przykro z tego tytułu, gdyż wciąż mam obraz siebie po przeczytaniu pierwszego tomu, którym byłam zachwycona. Niestety w moim przypadku opinia jest jednoznaczna, im dalej tym gorzej. 

Muszę jednak przyznać, że podziwiam Panią Claudię Gray, gdyż stworzyła tak wiele wyimaginowanych światów, że łatwo można było się w nich pogubić, a ona dała radę. Widać, że bardzo zależało jej na tym, aby każdy nowo odkryty wymiar był tak samo dopracowany jak poprzedni. 

Nie wątpię w to, że historia wymagała niemałego zaangażowania. Podziwiam autorkę, za to, iż tak dobrze poradziła sobie ze stworzeniem całej trylogii. Kolejne wymiary, dobrze dopracowani bohaterowie, różnorodne wersje samych postaci, wszyscy zaprojektowani najlepiej jak to tylko możliwe. Książka pomimo podziału na części zachowała spójną całość i mimo, iż dla mnie czasem fabuła się dłużyła i historia niezbyt przypadła mi do gustu, to nie znaczy, że dla Was nie okaże się najlepszą książką roku. 

Zachęcam Was do przeczytania tej serii, zawiera mądre, życiowe cytaty, które skłaniają do refleksji, jak i może umilić nam wakacyjny dzień