Jest to drugi tom z serii, dlatego jeśli nie czytaliście pierwszej części - zapraszam na jej recenzję "Lato koloru wiśni".

Emely nie wie co ma myśleć o tym, że jej wymarzony, wirtualny, przyszły chłopak Luca ani przystojny, arogancki i wzbudzający w bohaterce wszystkie emocje Elyas przestali się do niej odzywać. Od dłuższego czasu nie ma z nimi żadnego kontaktu. W głowie dziewczyny nasuwa się wiele teorii co do możliwej przyczyny, ale ani jedna nie jest dla niej odpowiednia do zerwania znajomości. Co takiego musiało się stać, aby wszystko - co zaczynało się już stopniowo układać - o co tak bardzo się w ostatnim czasie starała praktycznie zniknęło.
Pójście na imprezę Halloweenową może okazać się jedyną sposobnością do spotkania się z chłopakiem o turkusowych oczach, który nieustannie zajmował swoje miejsce w głowie Emely. Czy ciągłe śledzenie chłopaka, rozmowa o nim z ich znajomymi i wypatrywanie go w każdej sekundzie imprezy będzie dobrym rozwiązaniem tej - dość trudnej do zniesienia - sytuacji?
To co dzieje się na tarasie podczas Halloween przechodzi oczekiwania głównej bohaterki. Nie rozumie co tak naprawdę zadziało się w przeszłości jak i w aktualnym czasie. Ale właśnie dzięki tej sytuacji Emely ponownie może zbliżyć się do Elyas'a, ale na jak długo?
A co z Luca? Dlaczego się nie odzywa? Przecież mieli taki dobry kontakt, czyżby napisała coś źle? Czym mogła zranić tak chłopaka przed którym otworzyła się jak przed nikim innym? Co jest przyczyną tej rozłąki?


Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu Media Rodzina.
Od razu, kiedy skończyłam czytać pierwszy tom zapragnęłam mieć kontynuację przy sobie. Niestety nie było to możliwe i musiałam odczekać kilka dni na otrzymanie własnego egzemplarza i mimo wszystko, mimo to, że niektóre rzeczy mi się w nim nie podobały to było warto. Naprawdę było warto poczekać i poznać dalsze losy głównych bohaterów tej serii.
Autorka zakończyła "Lato koloru wiśni" w takim momencie, iż jedyne co chciałam zrobić to pojechać do niej i powiedzieć jej, - o ile by mnie zrozumiała - że tak nie można, że to nie jest zgodne z prawem! Ja po prostu myślałam, iż dostanę palpitacji serca, które nie ustąpią do momentu rozpoczęcia przygody z "Zimą koloru turkusu". Przez kilka dni nie byłam w stanie zabrać się za coś innego, ale przemogłam się, nie chciałam robić sobie przestoju, bo były wakacje, a ja po prostu miałam nadzieję na jak największą ilość przeczytanych pozycji. Dlatego w tamtym momencie zabrałam się za "Jak powietrze", które okazało się być naprawdę lekką i przyjemną lekturą. Idealną na kaca książkowego, chociaż po jej przeczytaniu przez jakiś czas miałam w głowie tylko ich. Ale jeśli jesteście zainteresowani recenzją polskiej książki to serdecznie was na nią zapraszam.
Gdy tylko przyszła do mnie książka chciałam się za nią zabrać, ale kończyłam czytać poprzednio wymieniony tytuł, a nie chciałam odkładać go na półkę nieprzeczytanego, więc moja ciekawość co do Emely i Elyasa wciąż rosła. Może dlatego tak szybko pochłonęłam pierwsze rozdziały. No właśnie, pierwsze rozdziały. Jeśli mam oceniać całą książkę to muszę przyznać, iż oczekiwałam od niej więcej, przez sam wzgląd na to, że pierwsza część po prostu mnie oczarowała. Druga niestety była trochę gorsza, gdyż miałam lekkie przestoje podczas jej czytania. Nie przyciągała mnie tak samo jak "Lato koloru wiśni". Początek był dobry, naprawdę przeleciałam przez niego przez kilka godzin, ale w momencie, w którym rozwiązał się jeden z wątków, - który niestety przewidziałam - treść zaczęła tracić swoją magię i coraz trudniej było mi się zabrać za czytanie kolejnych rozdziałów. Ale nie trwało to długo, no może dla mnie trochę dłużej, bo nie czułam takiego pociągu, zainteresowania co będzie dalej przez sam fakt jak toczyła się akcja. Ostatecznie, kiedy przebrnęłam tak przez 2-3 rozdziały ponownie odnalazłam to za co pokochałam tę historię. I tak przeczytałam ponad połowę książki jednego dnia, a raczej przez cały poranek. Byłam ponownie zauroczona wydarzeniami, bohaterami i całością tego dzieła. Zapragnęłam kolejnych tomów, bo przecież zostały jeszcze dwie pory roku, więc czemu nie było ich w postaci książek? Naprawdę było to moim marzeniem - w sumie nadal jest. Mimo, że rozwiązały się wszystkie wątki do końca to ja po prostu nie wyobrażam sobie mojego dalszego życia bez Emely i jej znajomych.
Zakończenie było dla mnie nieprzewidywalne, naprawdę nie spodziewałam się takiego obrotu zdarzeń i ucieszyłam się, że pod koniec nie było już szablonu książki, ale ponownie powróciła ta Carina Bartsch, która skradła moje serce w pierwszej części.
Podobało mi się to jak została przedstawiona relacja między Emely a Elyasem. Że nie była ona pisana na siłę - jako zapychacz stron. Toczyła się powoli, jak to bywa w prawdziwym życiu. Nie było tylko kilku dni na zakochanie się w kimś, wszystko było takie realne, dosłownie na wyciągnięcie ręki. Tak jakby taka historia mogła żyć gdzieś obok nas, a my moglibyśmy obserwować jej rozwój na własne oczy. "Zima koloru turkusu" zapunktowała u mnie również przez rzeczywistość reakcji przedstawiających pewne sytuacje. To jak Alex zachowywała się po tym co zobaczyła lub zrobiła - zupełnie nieświadomie - pokazywało, że to nie jest przepełniona fałszywością i wyobraźnią literatura. Pokazuje, że nawet bohaterowie książek popełniają błędy, za które w późniejszym momencie przyjdzie im zapłacić. Niestety były też fragmenty, w którym miałam wrażenie, że np.: rodzice domyślają się pewnych wydarzeń zbyt szybko lub zbyt dokładnie. Nie wiem czy reali rodzice - a przynajmniej większa ich część - chociaż w połowie wie co dzieje się z ich dziećmi. Dlatego uważam, że sytuacja, która nastąpiła po Bożym Narodzeniu była lekko przebarwiona.
Nie zapominajmy jednak o tym, że pomysł na książkę był naprawdę oryginalny i od razu zapragnęłam go przeczytać. Sądzę, że wiele wydarzeń było naprawdę ciekawym pomysłem, na który niewiele aktualnych pisarzy byłoby w stanie wpaść. Uważam, iż warto poświęcić tym książką chwilę czasu, bo mimo wszystko uczy nas podejścia do życia i przede wszystkim do miłości. Tej prawdziwej, której każdy z nas pragnie.
Co do okładki to jest ona gorsza niż pierwszej części, ale i tak skradła moje serce swoim grzbietem.
Żałuję jedynie tego, że nie będę mogła mieć jeszcze innych tomów tej serii. Miło spędziłam czas przy obu tych tytułach. Uśmiechając się, śmiejąc się, płacząc, czytając z otwartą buzią i wieloma innymi emocjami. Jest to niezapomniana przygodą, którą na pewno przeżyję jeszcze kilka razy.

Oliwia, na pozór zwyczajna dziewczyna, pochodząca z bogatego domu, wychowana w kochającej się rodzinie przy boku obojga rodziców. Niczego nie brakuje jej w życiu, a przynajmniej tak myślą wszyscy wokół. Dziewczyna ma piękny dom z ogrodem, zresztą sama nie grzeszy urodą, przystojnego chłopaka, który ewidentnie do niej pasuje oraz może pozwolić sobie na wszystko o czym inni mogą tylko marzyć. Jednak nikt nie wie jak jest naprawdę, nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, że bohaterka nie czuje się dobrze w swoim życiu. Zdaje sobie sprawę z tego, że czegoś w nim brakuje, tak jakby ten jeden brakujący element mógł połączyć jej całe życie - dokładnie jak w puzzlach. Nagle na drodze staje przed nią chłopak - Dominik - tak różniący się od niej. Gdyby tylko wiedziała jak zmieni jej życie. Można by powiedzieć, że bohaterowie są z zupełnie innych światów. I nie chodzi tutaj o mężczyzn z Marsa i kobiety z Wenus. Nick samotnie wychowuje dwójkę rodzeństwa, mieszka na jednej z biedniejszych dzielnic Warszawy i jego priorytetem w życiu jest to, aby dzieci nie chodziły głodne i zaniedbane. Nie ma czasu na nic więcej. Cały jego świat to Hania, Kacper i  praca dzięki, której może utrzymać ich trójkę.
Czy to możliwe, aby ta dwójka - tak różnych pod każdym względem osób - znalazła wspólny język i potrafiła się dogadać? Czy Oliwii i Dominikowi uda się przejść przez różne bariery i stworzyć coś niezwykłego? Czy okażą się być dla siebie stworzeni? A jeśli nie to czy będą potrafili żyć bez powietrza?


Oliwia i Dominik pochodzą z dwóch różnych światów, można by powiedzieć, że oddalonych od siebie o niezliczoną ilość kilometrów. Gdyby mieli się spotkać to musiałby być przypadek albo cud, który miałby odmienić ich życie - na zawsze. I tak się właśnie dzieje. Bohaterowie spotykają się - może na ich nieszczęście, ale tak się dzieje. Dominik przechodzi przez pasy, bo jak zawsze śpieszy się, aby odebrać rodzeństwo z przedszkola, ale nagle coś w niego uderza. To Oliwia, z pośpiechu spowodowała wypadek, który doszczętnie zmienił życie głównych bohaterów. Strach w oczach dziewczyny, niezrozumiałe zachowanie chłopaka, a do tego dzieci czekające na brata w przedszkolu. Wydarzenia działy się tak szybko, że nie było czasu na jakiekolwiek błędy. Wszystko musiało pójść idealnie, bo inaczej... Lepiej nie wiedzieć co mogłoby się stać i ile musieliby zapłacić bohaterowie za swoje błędnie podjęte decyzje.
Książkę chciałam przeczytać już od dłuższego czasu, a tak naprawdę od momentu, w którym weszła na rynek wzmianka o jej wydaniu. Byłam zafascynowana okładką, - no bo musicie przyznać, że jest genialna, inna niż wszystkie - opisem z tyłu, ale przede wszystkim tym, że jest ona nasza. Że wyszła spod polskiej ręki. Od tamtej pory wiedziałam, że spędzę kilka dni ze swojego życia przy tym tytule i wiecie co? Była jak powietrze.
Miała to być pierwsza polska książka jaką przeczytam, ale tak się nie stało. Jest drugą. I muszę powiedzieć, że zakochałam się w niej od pierwszych słów jakie zostały w niej spisane. Dość kontrowersyjny początek, wzbudzający jednocześnie przerażenie jak i radość jest czymś niezwykłym. Muszę zgodzić się ze stwierdzeniem "Zwykła dziewczyna, zwykły chłopak, niezwykła miłość" brakuje tam tylko jeszcze dwóch słów "Niezwykła historia". Wtedy to zdanie byłoby pełne. Książkę czyta się szybko, nie zawiera niezrozumiałych słów, ani zbyt długich rozdziałów - które ciągnęłyby się w nieskończoność. W sumie w ogóle nie zawiera rozdziałów, co dla mnie było troszeczkę męczące, gdyż przerwy były oznaczanie jedynie gwiazdką, a ja chyba jednak wolę prawdziwy podział książki. Mimo to nie znalazłam nic więcej do czego mogłabym się przyczepić. "Jak powietrze" jest tak fenomenalne, że nie wiem jakich słów użyć, aby powiedzieć Wam to wszystko co chcę powiedzieć - oczywiście nie zdradzając zbyt wiele.
"Rozdziały" prowadzone są z dwóch perspektyw, tak przynajmniej można wywnioskować, gdyż raz poznajemy uczucia Oliwii a innym razem Dominika. Sądzę, że w tej książce jest to niezbędne, bo dzięki temu może lepiej przywiązać się do tej historii. Prawdziwość jaką w sobie zawiera książka, pochłonęła mnie doszczętnie i prawda jest taka, że gdybym miała taką możliwość to nie odkładałabym jej na bok ani na chwilę. Chciałam przeczytać ją na raz, bo wciągnęła mnie niesamowicie, a moja ciekawość co do dalszych wydarzeń nie znała granic.
Ogromnym plusem polskich książek jest to, że wszystkie miejsca, w których przedstawiany jest brzeg wydarzeń, tak naprawdę mamy na wyciągnięcie ręki. Wystarczy wsiąść w pociąg, autobus czy samochód i przebyć drogę do danego miasta. Wiem, że można tak zrobić względem każdej fabuły, nawet tej ze Stanów Zjednoczonych, ale chyba łatwiej dotrzeć do miejsc w Polsce niż poza nią. Dzięki tego typu rzeczą uwierzyłam, że ta historia mogłaby wydarzyć się naprawdę. Może gdzieś w Warszawie jest ktoś taki jak Oliwia czy Dominik i może kiedyś odnajdą drogę do siebie. "Jak powietrze" jest lekką, przyjemną w czytaniu pozycją idealną na wakacyjny ukrop czy też deszczowy dzień. Nie zależnie od pogody ta książka jest odpowiednia na każdą porę. Dlatego serdecznie Wam ją polecam.
Wzbudziła we mnie wszystkie możliwe emocje. Zaczynając od tych przyjemnych, a kończąc na tych wręcz przeciwnych. Przechodziłam przez nią z uśmiechem na twarzy jak i ze łzami w oczach. Nie rozumiałam dlaczego tak się dzieje, bo to przecież jedynie fikcyjna opowieść, ale dostrzegłam w niej coś prawdziwego, dlatego dostatecznie mną wstrząsnęła i zajęła miejsce w moim sercu. Doskonale opisane uczucia towarzyszące bohaterom, miejsca i wydarzenia, które miały ogromny wpływ na dalsze losy książki.
Uczucie jakie rozwija się pomiędzy Oliwią i Dominikiem jest tym, czego każdy z nas pragnie, nawet jeśli nie mówi o tym głośno.
Mimo że nie znają się długo, wszystko co się w nich dzieje jest prawdziwe oraz szczere. Każdy z nich przeżywa to na swój sposób nie chcąc przyznać się do swoich uczuć, w obawie przed zranieniem drugiej osoby. Miłość pomiędzy tą dwójką nie rozwija się w przeciągu kilku dni lecz w dłuższym okresie czasu. Jednakże tak jak w życiu zdarzają się też gorsze chwile, które potrafią poróżnić ze sobą bratnie dusze, a gdy do tego dochodzi przeszłość, przeszłość która nie może wyjść na światło dzienne, wszystko zaczyna być jeszcze trudniejsze niż być powinno.
Książkę wyróżnia również to, że uczucie zakochania nie jest jedyną emocją w nim zawartą. I może teraz się mylę, bądź nie, ale to drugie - równie ważne doznanie jakim jest jedność z rodziną było najważniejszym wątkiem w tej historii. To na nim właśnie skupiłam swoją
uwagę. Więź jaką Dominik miał ze swoim rodzeństwem oraz świadomość bliskości dzieci z Oliwią sprawiało, że mimowolnie się uśmiechałam, a banan na mojej twarzy zostawał nawet po zamknięciu książki. Razem z główną bohaterką zaczynałam kochać Hanie i Kacpra, którzy wnosili tyle szczęścia do życia młodych ludzi. Ale nie mamy wglądu jedynie w miłość rodzeństwa, ale również w rodzicielskie uczucia względem swoich dzieci. Możemy poznać wiele emocji, które kryją się w naszych bliskich w najlepszych jak i najgorszych momentach życia, nie tylko ich własnych, ale nawet w tych, w których to my gramy pierwsze skrzypce.


"Pierwsza Polska powieść New Adult" to również przyciągnęło moją uwagę. I muszę Wam powiedzieć, że mimo tego iż jest to książka z naszego kraju praktycznie w ogóle nie odbiega poziomem od zagranicznych historii tego typu. "Jak powietrze" zawiera wulgaryzmy, które są potrzebne do przekazania wyobrażeń o np:. osiedlu, na którym mieszka Dominik. Nie są one zbyt często powtarzane w książce, ani nie są one aż tak bardzo wulgarne jak w niektórych innych tytułach, dlatego nie zraziły mnie i dało się to przejść. Sceny erotyczne, hm... tak, co do nich to muszę przyznać, że mimo tego, iż jestem dość wyczulona na tego typu sprawy to te momenty - jak dla mnie - były przedstawione w sposób delikatny, dzięki czemu nie poczułam się zniesmaczona - jak to było przy serii "After". Muszę przyznać, że książka nie jest dla każdego. Moim zdaniem wiek 16 lat jest minimum jakie powinien mieć czytelnik tej fabuły. Nie przez bluźnierstwa czy też sceny erotyczne, ale sam fakt, że książkę trzeba zrozumieć. Osoby, które nie zaznały niektórych uczuć w swoim życiu mogą mieć trochę inne zdanie o tej książce niż ktoś, kto był chociaż raz w podobnej sytuacji, którą przeżyli bohaterowie. Do "Jak powietrze" trzeba dorosnąć, a otworzy nam ona oczy na codzienność i dalsze życie, na miłość i przyjaźń, na sprawy rodzinne i osobiste. Pokaże nam co to znaczy żyć.
Jestem ogromnie wdzięczna Pani Agacie za to, że napisała tę książkę, bez niej moje dalsze życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Teraz mam chęci na zmiany i wiem, że tak łatwo się nie poddam, bo w życiu trzeba walczyć - do końca.

Dajcie znać czy wy przeżyliście już swoją przygodę z "Jak powietrze" i jakie są wasze wrażenia. Podobała się Wam tak samo jak mi? A jeśli jej nie czytaliście to koniecznie napiszcie mi czy chcecie to zmienić. Pozdrawiam i życzę udanego dnia!